Scheepjes in het Groninger (water)landschap
Over het inpassen van schepen in de r.o. wordt ondanks het advies van de V.N.G en het succes van de nautische evenementen nog steeds geen helder beleid met oog voor de langere termijn ontwikkeld.
Vanaf de 17eeuw is door projectontwikkelaars is in het westen van Nederland alles planologisch heringedeeld, ten koste van het karakter van het oorspronkelijke landschap, dat zich daar alleen nog in het [rijks]museum laat bekijken op vele schilderijen.
Toeristen komen meestal naar Nederland voor de oorspronkelijke culturele identiteit; de kleinschaligheid die in onze regio nog zichtbaar is.
Het zou kapitaalvernietiging zijn om in een logistiek relatief onbelangrijke regio als b.v. Groningen niet in te zetten op landschaps- en natuurontwikkeling, zodat er een duidelijke verbinding ontstaat met het waddengebied.
Groningen heeft zijn bestaansrecht te danken aan zijn ligging aan in die tijd open vaarwater; weinig mensen zijn zich daar nu nog van bewust. Uiteraard hebben vaartuigen daar een niet te onderschatten rol in; gelukkig werden de laatste traditionele schepen van ijzer gebouwd, naar het model van de houten schepen die van oudsher naar vaste verhoudingen gebouwd werden..
Doordat op de meest onverwachte plaatsen [zeil]vaartuigen lagen afgemeerd, gaf dit het landschap van een dynamische schoonheid . [een vaarklaar zeilvaartuig met zijn karakteristieke vormgeving roept zelfs als het stilligt associaties op met handel en verre bestemmingen; zonder deze is het historisch landschap statisch]
Het huidige beleid om historische schepen te concentreren in museumhavens [die vaak voorzien zijn van moderne steigers] haalt men de schepen uit hun context.
Door ze in rijen af te meren komen de contouren niet mooi uit, en gaat het beeld van schepen die de spil vormden van de economie verloren….
Als pakhuizen molens en andere pre-industriële en landschappelijke monumenten gecombineerd worden met bijpassende schepen, ontstaat een veel mooier beeld van het verleden, meer inzicht in onze geschiedenis; Wat is voor recreanten mooier dan fotos te kunnen maken van taferelen die door vele schilders door de eeuwen heen zijn geschilderd? Voorbeeld: een houtzaagmolen met een koftjalk, een villa met een boeier enz. De interesse daarvoor zal de komende decennia zeker toenemen; mede door de vergrijzing.
Ook is pleziervaart inmiddels economisch belangrijker dan beroepsvaart en is er door de schaalvergroting in de rest van Nederland nauwelijks nog ruimte daarvoor.
Het Reidiep en het Hoendiep zijn de belangrijkste verbindingswateren van Groningen tot de 20 ste eeuw. De infrastructuur groeide op natuurlijke wijze door zich aan te passen aan de werking van de getijden, op plaatsen waar zijtakken in de stroomgeulen waren, ontstond vaak bebouwing omdat dat de meest gunstige plaatsen waren voor handel en visserij; het landschap groeide spontaan.
Deze ontwikkeling is nog steeds mogelijk, als oevers gebruikt mogen worden door kleine zelfstandigen en particulieren om zich te vestigen. Bestemmingsplannen worden gewijzigd t.b.v. projektontwikkelaars, waarom dan niet voor creatieve mensen?
Kortom; ik pleit voor het tot stand brengen van z.g. cultuurlinten in navolging van ecolinten [e.e.a. laat zich ook uitstekend combineren!], ook biedt het de mogelijkheid om een toeristische alternatieve vaarroute voor het v. Starkenborgkanaal te creëren!
Het zou ook leuk zijn om in een educatief centrum verband te leggen tussen gebruik van water- en windenergie in verleden, heden, en toekomst dat b.v. gevestigd zou kunnen worden op het suikerterrein aan het Hoendiep; de kade en vloeivelden bieden ook de mogelijkheid voor een museumhaven, en als alternatief voor stadsligplaatsen
