Wasdag op de courier
Wasdag op de Courier.
En wassen doe je niet zo maar even aan boord, tenminste ik niet. Ik heb geen wasmachine. Ten eerste omdat een #wasmachine een hoop ruimte kost en die is beperkt aan boord. Ten 2de kost het veel stroom en als je aan de wal ligt met een walaansluiting dat kan dat prima, maar onderweg gebruiken we accu’s en dan is wassen geen goed idee. Ten 3de kost het veel water wat ook nog eens rechtstreeks overboord gepomp wordt vol met wasmiddel, niet goed voor het milieu. Al met al geen goed idee dus.
Ik heb het nooit als een probleem ervaren, sterker nog het levert me veel op.
In het begin dat ik aan boord ging wonen had mijn vriend voor zijn privé was een vaste wasserij in de binnenstad van Amsterdam en de lakens en slopen van het verhuur gingen meestal naar een wasserette in de haven waar we lagen. Ik vond het een heel gedoe om steeds met die was naar een wasserette in Amsterdam te rijden en dan een parkeerplekje te zoeken. Dus al snel vroeg ik mijn moeder of ik de was mee kon brengen als ik op visite kwam. Natuurlijk was dat geen probleem.
Op een keer stond de was in de auto en ging ik een vriendin ophalen om samen ergens naar toe te gaan. Ze zag de tassen met was en bood spontaan aan het in de wasmachine te stoppen. Ik stribbelde wat tegen, maar eerlijk gezegd was dat meer voor de vorm, ik was er hartstikke blij mee. En zij ook; eindelijk kan ik ook eens iets voor jou doen, zei ze. En dat opende mijn ogen. Bijna iedereen vindt het fijn anderen te helpen. En als ik dus hulp vraag, geef ik de ander de kans om mij te helpen.
Vanaf dat moment heb ik nog zelden een wasserette bezocht. Ik ruilde yogalessen tegen was, massages, tuinklusjes, schrijfwerk, schoonmaakwerk, schilderwerk enz. En ondertussen kletsen we gezellig bij en drinken we koffie of maken we eten. Een beetje afhankelijk van het weer gaat de was in de droger of aan de waslijn en als ik minder tijd heb neem ik het nat mee en hang het aan boord te drogen.
Zo is de was doen een sociale aangelegenheid waar ik steeds van geniet.
In de tijd dat we nog met gasten voeren kon ik regelmatig wekenlang niet op visite bij mijn ouders of vrienden. Dan bracht ik het beddengoed van de gasten naar de wasserette in de haven waar we lagen en deed ik de rest op de hand. Niet alles hoor, maar sokken en shirtjes die niet heel vies waren. Daar hebben we zelfs een keer de krant mee gehaald.
Het was aan het einde van het seizoen, in de herfstvakantie. We lagen tijdens de #strontrace , een evenement voor oude #vrachtschepen , in Workum. De sokken waren op en ik kende op dat moment nog niemand in Workum en er was ook geen wasserette. Dus dan maar op de hand. Ik sopte en spoelde alle sokken die ik had, en dat zijn er veel, en hing ze te drogen aan de 2strengs waslijn.
Als je op de hand wast is het lastig om het goed uit te wringen dus de sokken waren behoorlijk nat. Dat is in de zomer met wat wind en zon geen probleem maar in de herfst wordt dat wat lastiger. En ook die dagen, het wilde niet drogen. Ze hebben daar een dag of 4 gehangen. De plaatselijke journalist schoot er een plaatje van en plaatste het in de krant.
De jaren daarna werden we gemakkelijk herkent als het schip met de sokken.
Op de foto zie je duidelijk de waslijn. Het is een 2 strengs touw waartussen je de was stopt. Zo heb je geen knijpers nodig. Ik heb het touw gekocht in Volendam, daar wordt het nog gebruikt. Het heet een rope.
