Het ongelijk van de idealist
Al 3 jaar zijn we aan het zoeken naar een plek om te mogen liggen met onze scheepjes. 3 jaar stuiten we op onbegrip, onwil, bij de gemeentelijke overheden, en ongeloof bij de plaatselijke bevolking.
In 2008 besloten we na een prachtige vaartocht over Dokkermer ee en het Reitdiep dat de omgeving van Friesland, Groningen meer voldeed aan onze doelstellingen gasten kennis te laten maken met de rust en de eenvoud van het leven aan boord van een varend schip. Om precies te zijn een zeilend schip, bouwjaar 1893. Een lang vervlogen tijd, toen er nog tijd was sociale contacten omdat niet ieder moment de telefoon, tablet, smartphone om aandacht vroeg.
Het was ook een tijd van hard werken, maar wel met elkaar, samen ervoor gaan dat bv de oogst binnen werd gehaald voor het begon met regenen, of dat de sloten onderhouden werden.
In die tijd werd het leven gedeeld met elkaar, goeie en moeilijke momenten wisselden elkaar af en er was begrip voor de chagrijnige bui van de buurman omdat je wist dat er in zijn familie iemand in moeilijkheden was.
Vandaag kennen we nauwelijks de buurman en zijn de socialen contacten beperkt tot facebook en hyves, de zakelijke contacten lopen via linkedin of een ander internet gebeuren.
De doelstelling van Paul is altijd geweest, huis, werk en hobby te combineren. Zodat er voldoende tijd overblijft te kunnen genieten van de mooie wereld waarin wij leven, van de waarde van de natuur en de cultuur van het volk. Maar ook dat je niet meer gebruikt van de aarde en de omgeving dan wat strikt noodzakelijk is zodat er voor iedereen, alle levende wezens, voldoende overblijft om van te leven.
Ideologisch en kleinschalig zijn altijd de uitgangspunten geweest van zijn bedrijfje museumschip.
Zeilen met een oud vrachtschip, over de Hollandse en Friese wateren en gasten kennis laten maken met de cultuur, natuur en historie van de omgeving. Dit kost tijd en een zeilschip biedt daar de optimale omstandigheden voor.
Samen koers en doel bepalen, zeilen hijsen, zorgen voor de juiste zeilvoering terwijl in de kombuis iemand koffie maakt. Het landschap rustig aan je voorbij zien trekken. Hierdoor verdwijnen de muizenissen uit je hoofd en ontstaat er ruimte voor nieuwe inzichten.
Na het besluit te vertrekken naar Noord Nederland zijn we op zoek gegaan naar een geschikt locatie om ons bedrijfje voort te zetten. De keuze viel op Dokkum. Een prachtige stad met voldoende faciliteiten en interessante attracties voor de gasten, goede ligging. Ons eigen marktonderzoek onder vvv, diverse restaurants en winkels, bewoners en toeristen, gaf ons het vertrouwen dat het lukken moest. Dus allereerst naar de gemeente om te overleggen wat mogelijk was. Na een aantal jaren gezeur in de gemeente Edam/ Volendam, waren we het zat en dus eerst maar met de overheden om tafel om dat stukje in ieder geval gedekt te hebben.
Wow ze waren enthousiast. Dat was nog eens andere koek. Het besluit om definitief naar het noorden te vertrekken was genomen. December 2008. Dan moeten er een aantal zaken geregeld worden. De ligplaats bij de molenmaker wordt per 1 april opgezegd. En Yvonne zoekt een vervanger voor haar yogaschooltje.
We gaan naar Dokkum om met de havenmeester een ligplaats te bespreken, we hebben de keuze, geweldig. We kiezen ervoor om bij de bocht tegenover de molen te gaan liggen daar kunnen alle scheepjes bij elkaar, geeft het visueel een mooi plaatje voor de toeristen en lokale bevolking, vlakbij een parkeerplaats voor de gasten en hebben wij zelf voldoende privacy.
Aan de slag dan om nieuwe arrangementen te maken voor het aankomend seizoen, dat kost een aantal reisjes naar het noorden om contacten te leggen en routes te bepalen, tijden te controleren en wat er allemaal nog meer bij komt kijken. Maar overal waar we komen en mensen vertellen van onze plannen zijn ze enthousiast.
De zoektocht naar een zaal voor yogalessen en ondertussen vast wat pr werk doen op internet. Al snel melden zich de eerste deelnemers voor de lessen.
De plannen nemen steeds verder vorm aan. Het is de bedoeling om nog een aantal jaren met de tjalk te blijven zeilen en langzamerhand de salonboot in de vaart te brengen. Het bedrijfje om te bouwen van zeilend naar varend omdat Paul ook wat ouder wordt en het zeilen met de tjalk dan uiteindelijk verkopen. Maar ook de mogelijkheid te onderzoeken of de tjalk nu al (2008) verkocht kan worden en versneld het bedrijfje om te gooien.
Februari 2009, we zijn de boel vanuit ons gehuurde botenhuis aan het verplaatsen in de scheepjes zodat we eind maart kunnen vertrekken. Telefoon, ambtenaar van de gemeente Dongeradeel. U kunt niet met uw schip komen, u woont op het schip en dat kan niet volgens onze regels. Bbbbbprrrrrrrrrrrrrrrrhhhhhhhhhhwwwwwwwwwwwwwwhhhhhhhhhhhhhhhh
Wat is dit
Perplex, nog 6 weken te gaan. Geen toekomst in Dokkum? Waarom, wat gebeurt er? Burgemeester en wethouder Willemsma komen het uitleggen, het blijkt een kwestie van regelgeving en onwil van de wethouder. We mogen wel komen maar dan moeten we binnen een half jaar in een huisje gaan wonen. Onmogelijk, bedrijfje opzetten, nieuwe pr opzetten, wennen.
Het zou al moeilijk worden om een inkomen te versieren in dat gebied, maar voor het mooie vaargebied en de enthousiaste reacties van iedereen hadden we goeie hoop. We kunnen met weinig toe en zijn creatief met geld en goederen.
Tot overmaat van ramp wordt Paul, 3 dagen later, aangereden door een bouwvakkersbusje en blesseert zijn schouder. Hij kan niet werken en ligt een aantal dagen op bed. De schouder blijft hem parten schelen tot zijn operatie in 2011, nu een jaar na de revalidatie blijkt de schouder niet helemaal genezen en is het niet meer mogelijk voltijds te zeilen.
We besluiten toch te gaan naar Friesland maar waar naartoe geen idee?
Tot er 3 weken voor vertrek een mailtje out of the blue komt van iemand die wil samenwerken waarvandaan Hartwerd? Waar ligt dat? Friesland. Contact gezocht, naar Friesland gereden en het was redelijk snel geregeld. In de buurt van Sneek konden we een tijdelijke ligplaats regelen via een scheepsmakelaar. Die bezorgde ons ook een briefadres, GEWELDIG. Nog steeds petje af voor deze man.
Yvonne gaat direct op zoek naar een locatie om haar yoga en meditatielessen te kunnen gaan geven en start half Mei 2009 in Sneek. Haar lessen lopen prima totdat ze in september 2011 weigert een contract te tekenen. Ondertussen was ze ook les gaan geven op een locatie in Grou. Ze verplaatst haar lessen daar naar toe en dat geeft niet veel problemen.
Paul houdt zicht bezig met inpassing van scheepjes, scheepsmakelaardij, vrijwillig molenaar en vooral revalideren met zijn schouder. Na zijn operatie in 2010 duurt dat nog wel een jaar. Als we in het voorjaar van 2011 de draad weer op willen pakken heeft de tjalk aardig wat achterstallig onderhoud en is ons geld helemaal op.
We besluiten contact op te nemen met de gemeente SWF om via de bijzondere bijstand v oor zelfstandige ondernemers een lening aan te vragen, zodat we de salonboot in de vaart kunnen gaan brengen en verder kunnen gaan met ons bedrijf. ( De banken willen ons niets lenen ondanks onze 4 schepen, schuldenvrij en nieuw ondernemersplan). In Mei 2011 wordt er, in opdracht van de gemeente SWF, een onderzoek uitgevoerd naar onze bedrijfjes. Volgens het rapport (IMK)zijn we postmaterialistische bedrijven maar gezien onze levensstijl wel levensvatbaar. Het rapport adviseert een lening met daaraan gekoppeld een uitkering voor een jaar, in samenhang met een goede ligplaats.
Na diverse brieven, telefoons, mails is dit nog steeds niet het geval op moment van dit schrijven, 17 april 2012. Onze brieven worden steeds door een andere afdeling in behandeling genomen en niemand die ons een antwoord geeft.
Sinds een paar dagen zijn we aan het zwerven met onze vloot. En komen we tot de ontdekking dat er in heel Friesland geen enkele plek meer is waar je even, al is het maar voor een paar uur, je scheepje neer kan leggen.
Er is geen beleid voor varende woon/werkscheepjes. Geen beleid voor kleinschalige bedrijfjes.
In de gemeente Boarnsterhim werd ons verteld door mevr Bijlsma; “als u anderhalve ton meebrengt kunnen we wat voor u doen” “onze gemeente in nl failliet door ons eigen wanbeleid”’.
We zijn beroepsschippers, in de problemen gekomen door een beleid wat niet bestaat, door willekeur van de diverse ambtenaren.
